Istnieją WARTOŚCI, ale też przemijają.
Nie każdy się z nimi liczy.
Gdy dostrzeże się swoje błędy, często jest już za późno.
Wszystko przemija, miłość, rodzina...
Pozostaje pustka i krwawa pustynia,
pustka rozpaczy i okropności.
Lecz jest już za późno by do serca swego przyjąć gości...!
Pozostajesz sam na tej pustyni samotnej,
doświadczasz wewnętrznej furii okropnej,
lecz wszystko przeminęło, za późno jest już,
bo człowieku byłeś i jesteś tchórz.
Uciekłeś od uczuć, trosk i zrozumienia
Dzisiaj ciebie już tutaj nie ma.
Nie ma wśród ludzi ani umarłych,
jesteś w rozpaczy sam... Z SERCEM WYDARTYM!
Rozmyślenia SAQ VII wiersz I
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz